Sinaïa 1916 verwijst naar een koraal van George Enescu.

De geschiedenis (geschiedschrijving) beweert een brug met het verleden te slaan, maar soms belemmert ze net onze kijk op dat verleden. Welke stemmen horen we door die oude documenten? Vaak kunnen we niet anders dan onze eigen intuïtie te volgen, wanneer we proberen de stemmen (van mensen die overigens allang gestorven zijn) opnieuw te laten horen of te laten weerklinken en ons op hun resonantie te verlaten. Dat maakt ons verdrietig, maar verrast ons ook.

Lang voor George Enescu in 1916 de Roemeens-orthodoxe koorgezangen die hij in de stad Sinaia in de zuidelijke Karpaten ontdekte, tot een laatromantisch werk voor piano bewerkte, werd in deze stad in 1695 een klooster met dezelfde naam opgericht. Het klooster is een verwijzing naar het Grieks-orthodoxe klooster uit de 6^e eeuw op het schiereiland Sinai, dat op de plaats werd gebouwd waar God zich in de vorm van een brandende doornstruik aan Mozes openbaarde. Aldus de legende, die nog altijd voortleeft.

Het koraal is een van de oudste muziekvormen in de Europese muziek. Het is bewaard gebleven omdat het zo flexibel is. En als we even voorbijgaan aan de religieuze inhoud, blijft het door zijn intonatie altijd een 'medium' waarin we onze ideeën kwijt kunnen en dat ons weet te treffen. Het koraal is ook een hulpmiddel dat ons net als een verrekijker, of beter nog een stethoscoop, toelaat om ons in het verleden te verliezen. Het verleden blijft ook nu nog doorklinken, maar bereikt ons ook als een echo uit de toekomst. Want ook na ons zullen er nog koralen te beluisteren zijn.

[Johannes Schöllhorn]