Door haar sterktes en haar zelf-onthullende, onbetwistbare aard te omhelzen, zal de vrijmoedigheid geprojecteerd worden in de richting van de elegantie.

Toen Nico Couck mij benaderde om een nieuw werk te schrijven voor elektrische gitaar, kwamen er enkele fundamentele vragen in me op: hoe kan ik al die flexibiliteit, die de elektrische gitaar van oudsher belichaamt, vangen, en waarheen zal ik me laten leiden door al die beweging en door mijn verlangen om te flirten en te interageren met de luisterervaring; ze te provoceren met nieuwe mogelijkheden (niet technisch, maar sensorisch, ervaringsgericht)? Hoe kan ik een onderlinge consensus bereiken tussen de verschillende facetten die doorheen de geschiedenis van gebruik en misbruik van dergelijk uniek snaarinstrument zijn ontstaan – een instrument waarvan zowel de identiteit als de semantiek (die over meer dan een eeuw zijn uitgerekt) in compositorische termen niet kan worden gemeden (schriftgewijs)?

Ik heb nagedacht over hoe ik de elektrische gitaar kan omhelzen in al haar gewaagde, brutale – en daarom ook ondubbelzinnige – kracht, en tegelijk in al haar idealistische projecties. Een dergelijke uitdrukking van ‘terughoudendheid’ of ‘retenue’ (fr.) wordt uitgedragen en belichaamd in een compositiemethode die gebaseerd is op de ‘mondelinge traditie’. Deze dimensie van het werk liet mij toe om het materiaal, de informatie en de bronnen preventief te omhelzen en te ondersteunen – aangezien zij het intellectuele en het structurele zowel temporeel als ervaringsgewijs voorafgaan.

[Oscar Bianchi]