Zoals wel vaker het geval is in de muziek van Simon Steen-Andersen, krijgt dit concert niet enkel op vlak van klank, maar
ook in het visuele veld een conceptuele en intrigerende dimensie. De musici zijn verdeeld in twee groepen, zowel letterlijk in de ruimte van elkaar gescheiden als in hun muzikale materiaal en ontwikkeling. In dit werk speelt Steen-Andersen met beide groepen verschillende uitersten tegen elkaar uit. Luid en zacht, tonaal en atonaal, akoestisch en versterkt worden verbonden in hun groei en gelijktijdige verwoesting. De contrasten versterken elkaar en vernielen elkaar, maar zonder ooit te raken.

De eerste groep musici krijgt de opdracht steeds “zo luid mogelijk” te spelen. Ze spelen slechts zeven maten in een pseudo-unisono, die eindigen zoals ze begonnen en daardoor een ‘loop’ vormen. Ze spelen eerst maar een stukje, en bouwen steeds verder op om tot een langere loop te komen. Maar terwijl worden ze steeds vaker onderbroken door de tweede groep muzikanten, waardoor de evolutie tenietgedaan wordt en de opbouw weer wordt afgebroken tot een echo van het begin. De tweede groep moet daarentegen “zo stil mogelijk” spelen, en wordt versterkt om even luid als de andere groep te klinken. Voor het trio van fluit, klarinet en hoorn plukte de componist akkoorden uit Beethovens Pianobagatellen opus 126. Hun onderbrekingen van de eerste groep worden steeds langer, en de tonaliteit van de akkoordprogressies (in theorie) steeds duidelijker. Maar er zit ruis op. En niet alleen de ruis van de versterking van hun extreem gedempte spel. Bij elke beurt krijgen de musici meer materiaal, maar moeten ze een deel van hun instrument ontmantelen, waardoor de ontwaarde tonaliteit weer afbrokkelt. Tonaliteit en atonaliteit gaan hier ten onder in hun onderbreking van elkaar, en versmelten in het ruisen van de zwijgzame choreografie die aan het einde overblijft. [Yentl Ventôse]