Fluxus – static friction, geschreven in opdracht van het collectief.

In Fluxus – static friction werd, voorafgaand aan de muziek, m’n techniek van paradoxale tooncoëxistenties verder geëxploreerd.

Er werd allereerst gezocht naar een vorm van ‘dynamische relativiteit’, waarin fundamentele –zowel harmonisch als ritmische- contrasterende elementen simultaan onafhankelijk als onderling afhankelijk zijn van elkaar.

Om die reden is er een verwijzing naar het Boeddhisme.

(Mijn) hedendaagse compositie denkt immers mee met de snel naderende ‘Eén –wereld’, waarin een waaier aan contrasterende waardesystemen, denk - en levenswijzen coëxisteren.

Dynamische relativiteit is tezelfdertijd dynamisch absoluut.

Deze paradox wordt vooral beleefd bij zowel het schrijven als uitvoeren van de partituur.

De partituur dan is – harmonisch – gebouwd op een statisch drone-akkoord en op een frictie-akkoord, wederom in dezelfde verhouding ‘onafhankelijk-onderling afhankelijk’.

Fluxus – continuïteit – vindt simultaan plaats door zowel het statische drone-akkoord als door vermenigvuldigingen van het frictie-akkoord.

Ondanks alles is de fundamentele parameter van deze muziek ritmisch.

Ritmische cellen worden zowel binair als poliritmisch geconstrueerd volgens de reeds vermelde verhoudingen die gelden binnen de dynamische relativiteit. [Frédéric D’Haene]

programmaboek Transit 2015