soliloquios del viento werd in augustus 2016 geschreven in opdracht van Royaumont Académie Voix Nouvelles en werd op 9 augustus datzelfde jaar gecreëerd door het Talea Ensemble en EXAUDI, onder leiding van James Baker. Dit veertien minuten durende werk is een meditatie op acht gedichten van Pablo Neruda, waarin wordt nagedacht over liefde, afstand, en wanhoop. 

Zes zangers worden aan acht instrumentalisten gekoppeld, wiens fragiele en vaak ijle sonoriteiten zachtjes het gemurmel van de tekst en het pointillistische vocale materiaal kleuren en vervagen.De Spaanse tekst is grotendeels onverstaanbaar. In de plaats daarvan wordt de inhoud van Neruda’s woorden opgeroepen door middel van de klanktextuur. Neruda schrijft over twee geliefden, wiens relatie wordt gekenmerkt door wrijving – een rendez-vous tussen twee verschroeide, ascetische zielen, die elkaar consumeren en vernietigen; aan elkaar vastgestrikt maar toch verdeeld door zowel sublieme transfiguratie als onverbiddelijke chaos. Deze herziene versie voor sextet en elektronica werd in mei 2017 voltooid en op het VIPA festival gecreëerd door Ensemble Interface. De vocale partijen werden daartoe herverdeeld over de elektronica en het ensemble, samen met de instrumentale samples en de andere bronnen.

De teksten van Neruda roepen niet alleen het conflict tussen duisternis en licht op, dat beide personages ervaren, maar evoceren ook de ervaring van geconfronteerd te worden met de subjectiviteit van het bewustzijn van de ander. Dat anders-zijn manifesteert zich in lugubere, destructieve passies en onthult een wederzijdse tegenstrijdigheid; een kwetsbaarheid; het soort extreme sofisme dat het uithoudingsvermogen op de proef stelt.

Elk gedicht lijkt afzonderlijke, parallelle scenario’s voor te stellen. In sommige daarvan worden de twee personages niet verwoest, maar eerder wakker geschud door hun confrontatie; in andere scenario’s lijden de twee geliefden tot een ondraaglijke angst en troosteloosheid bij hen de kop opsteekt.

Erotiek en apocalyptiek staan centraal in Neruda’s krachtige beeldspraak. Zijn geliefde wordt afgebeeld als een vijand met wie hij moet onderhandelen over inspraak; een vijand die hun gedeelde liefde tot schande heeft gebracht. Voor de dichter is de liefde de enige manier waarop twee mensen elkaar kunnen ‘doorstaan’. Als een bron van zowel euforie als totale verwoesting evoceren deze teksten een soort onmetelijkheid; een verwoede poging om eindeloze tijden en afstanden te overbruggen. De één trotseert de ander; een intieme doch giftige omhelzing die elk personage zowel verwoest als vergeeft. [Jason Buchanan]