Deze compositie werd geschreven in 1995 in opdracht van deSingel voor het Quatuor Danel, die het werk creëerden op 4 mei datzelfde jaar. De partituur is opgedragen aan mijn vriend (en whisky-liefhebber) Godfried Van Heymbeek. ‘Bowmore’ staat op de vierde plek van mijn favoriete single malt whisky’s (op dit moment volgt er nog eentje: OBAN).

‘More bow’ (‘meer boog’) betekent precies wat het betekent (in het Engels) en het was me meteen duidelijk dat deze titel toepasselijk was voor een strijkkwartet. Dit werk heeft, voor het eerst in mijn carrière, een echte link met Schotland, omdat het melodieën aanwendt die naar alle waarschijnlijkheid gecomponeerd werden door Schots dichter Robert Burns (1859-1796). Het werk bestaat uit drie bewegingen. De eerste begint eerder nerveus met een solo voor de altviool (de alvtioolpartij blijft het belangrijkste doorheen het hele stuk), begeleid door de anderen die Burns’ Afton Water spelen in hele zachte harmonieken. Na verloop van tijd volgt de viool de altviool in hetzelfde ritme. De andere voegen zich een voor een bij het verloop (van dezelfde Burns-melodie) en spelen in een ritmische unisono. Naar het einde toe zijn de ‘modulaties’ geleid door de melodie van het Burns-lied. De altviool eindigt alleen met de beginnoten. De tweede beweging is extreem kalm en stil, alles evolueert erg langzaam. In dit gedeelte citeert de altviool tweemaal Then Guidwife count the lawin van Burns. Her en der refereren min of meer aleatorische fragmenten aan de altvioolpartij. De laatste beweging is een soort hommage aan twee esthetische tegengestelde collega’s, wiens muziek ik erg waardeer: Steve Reich en Pierre Boulez. Aan de ene kant is er een motorisch/repetitief element dat naar het einde toe ietwat wordt ontrafeld en aan de andere kant een eerder hectische arco-pizzicato wijziging die ook aan de eerste beweging refereert. Hier worden twee melodieën van Burns geïntegreerd: eerst Highland laddie en vervolgens I’ll ay ca’in by yon town. Net voor het einde gaan de violisten elk hun eigen weg (zowel in de letterlijke als figuurlijke betekenis: ze voeren de twee Burns-liederen uit in een aleatorische versie) en het stuk eindigt met een licht andere vorm van de openingsmaat, opnieuw uitgevoerd door de altviool solo. Zo stopt alles net als het begon…[Luc Brewaeys]