“Het druipen... Nou, als het gebeurt, dan gebeurt het: het neemt niets weg van het werk. Het druipen bewijst alleen maar dat je niet probeerde om het werk te beheersen, maar dat het vanuit zichzelf ontwikkelde. Als het druipt, is dat een natuurlijk onderdeel in de evolutie van het werk.

Ik geloof dat je de materialen wel tot op zeker hoogte moet beheersen, maar het is ook belangrijk om de materialen een soort van eigen kracht te laten hebben, zoals de natuurlijke wet van de zwaartekracht. Als je op een muur schildert, dan zal de verf druipen en druppelen – er is geen reden om daartegen te vechten. Het wordt deel van de ervaring; deel van de handeling; een soort momentopname. Later terugkeren en aanpassingen maken, zou betekenen dat je ook dat moment verandert; dat je iets wat direct en spontaan was, manipuleert.”

Keith Haring, Bordeaux, 16 december 1985.

Toen ik dit citaat las, raakte het mij, omdat ik altijd het tegenovergestelde had geloofd. De kracht van kunst bestaat voornamelijk in haar vermogen de oneindigheid van het leven te vertalen – bij benadering dan toch – binnen de vooraf bepaalde grenzen van raster. Het feit dat die oneindigheid tot een ongemakkelijke, gecontroleerde vorm wordt beperkt, maakt haar net ‘zichtbaar’. Ik betrapte mezelf echter op het meten van de onwelvoeglijkheid en de machteloosheid van het artistieke gebaar tegenover het leven. Het druipen waar ik met de titel naar refereer is dus niet het druipen van de artistieke geste, maar het druipen van het leven dat buiten die artistieke geste valt. Het druipen dat altijd verdergaat en altijd juist buiten beeld staat. Het druipen dat we niet met voorbedachten rade kunnen evenaren of spiegelen. Hoe hard we het ook proberen.

In lijn met mijn vorige werk, zet dit kwartet het onderzoek naar fijne microtonale harmonische structuren verder. Dit gebeurt binnen het kader van de wereld van de traditionele akoestische instrumenten. Het is moeilijk om dit soort precisie te bereiken met het stemmen van akoestische instrumenten of met hun traditionele speelmogelijkheden. Elke noot wordt namelijk genoteerd met haar precieze wiskundige toonhoogte-afwijfking, die wordt uitgedrukt in midicent. In dit geval heb ik ervoor geopteerd om met de knopen van de open snaren te werken, om zo, via het spelen van de natuurlijke boventonen, toegang te krijgen tot een erg fijne set van microtonale toonhoogtes. Dertien van de zestien snaren zijn gestemd naar een partiële van de boventoonreeks op dezelfde lage si mol. De andere drie snaren zijn op zo’n manier gestemd, dat zij een dialectische harmonische tegenhanger vertegenwoordigen. De knopen – zowel licht aangeraakt (maw. de harmonische positie) als ingedrukt – verbeelden het raster waarbinnen de muziek zicht vormt. Dit werk is opgedragen aan, en bedoeld als een herdenking van Ina Maria Rheber – één van mijn beste vrienden, die te vroeg en tragisch om het leven kwam in de lente van 2018. Deze muziek is een klein eerbetoon aan deze buitengewone persoon, met wie ik het immense voorrecht had bevriend te zijn. [Francesca Verunelli]

Foto © Julian Hargreaves