“Nee, het regent niet veel. Zo weinig, dat de aarde, die al helemaal opgedroogd en verschrompeld was zoals oud leer,  nu ook vol barsten en aardekluiten zo hard zijn als scherpe stenen zit, die je in voeten steken wanneer je rondwandelt, alsof de aarde zelf doornen heeft gekregen. Zo is het.”
Deze compositie is geïnspireerd op het samenkomen van uitersten die één worden in een zelfde ruimte: Luvina. Binnen deze rijke en complexe sonore ruimte verenigen de bedwelmingen van de stilte en het desolate zich. Luvina, de oorsprong van de ellende, evoceert een toverachtig dorp, overwoekerd door de wanhoop. Het terrein, de wind, de schaduwen en het geritsel leveren een decor op dat schommelt tussen realiteit en irrealiteit. Deze uiterste beelden worden vertaald door de cello in een uitvoering die beroep doet op al zijn expressieve kracht. Naar het beeld van dit dorp heb ik een stuk geschreven dat vanuit de sonoriteit van trillers en natuurlijke harmonieken geleidelijk aan meer complexe texturen ontwikkelt. Het uitgebreide klankbereik van de cello heeft me geleid naar het grondig onderzoeken en ontginnen van de solistische mogelijkheden van dit instrument om zo een permanent veranderende luisterruimte te creëren.

Ik ben altijd aangetrokken geweest door de rijke klank van de cello, door de ontwikkeling van nieuwe speeltechnieken die  het instrument hebben toegelaten de eeuwen te trotseren zonder zijn eigen stem te verliezen. Op die manier is het voor mij noodzakelijk om ten volle gebruik te maken van de vele speelmogelijkheden en de sonore spatialisering als echo van een constante zoektocht naar nieuwe mogelijke uitbreidingen van de klank. Luvina werd gecomponeerd in opdracht van  TRANSIT 2009 en werd gecreëerd door Gabriel Prynn, aan wie het werk ook is opgedragen.