De amygdalae zijn twee amandelvormige neuronengroepen in de hersenen die onder andere instaan voor het verwerken en zich herinneren van emotionele stimuli zoals angst en vreugde. Ik was aangetrokken door het woord zelf, maar evengoed door de enkelvoudsvorm: amygdala. Na bijkomend onderzoek vond ik dat vele karakteristieke eigenschappen van de amygdalae in verband konden worden gebracht met ideeën die ik ontwikkelde in het werk dat ik aan het componeren was voor Jean Kopperud en Stephen Gosling, en de titel bleef hangen. Het werk is niet zozeer een directe afbeelding van wetenschappelijke informatie, maar eerder een abstract, emotioneel antwoord op mijn studie van de amygdalae en mijn persoonlijke reflectie over hun functies.

De eerste vier bewegingen van Amygdala zijn betrekkelijk kort en zijn opgevat als korte werkjes die nauw met elkaar verweven zijn en (bijna) een afgerond geheel op zich vormen. Het vijfde deel is veel langer en wil een minder rationele en
meer emotionele manier om met dingen om te gaan suggereren. Het werk is doordrongen van een soort symmetrie – tussen de klarinet en de piano, tussen live instrumenten en elektronica, en tussen verschillende delen van het stuk – maar
het is een onevenwichtige, kreupele symmetrie die (volgens mij) verbonden is met het effect dat emoties hebben op de menselijke ervaring.

Amygdala is geschreven in opdracht van de Utah Arts Council voor het duo Kopperud/Gosling en is
aan hen opgedragen. Het werd gecreëerd op 26 oktober 2008 tijdens het TRANSIT-festival. (Steven Ricks)