Dit Stück is een stuk, vandaar dat het zo heet. Het eindigt anders als het begint, maar dat verandert eigenlijk niets!

Maar het begint zo: de spelers hurken, zitten of knielen dicht opeen in het midden van een leeg podium, zoals een groep dieren of zoals vergeten, verwilderde onderzoekers…

Een vuur? Een kuil? Een doods…? Misschien een overblijfsel? Ontleend materiaal? Een overblijfsel! Ja, zo zou het stuk ook kunnen heten. Dan zou het anders beginnen dan het eindigt. Midden in de woestijn ligt een partituur tussen de keien…  uitgehakt… met een kogel doorboord… (Wolfgang Rihm)