In Noumena I baseert Serge Verstockt zich op de elementaire deeltjestheorie van de voorchristelijke Griek Anaximander en wil hij de essentie van een instrument in perspectief plaatsen door de basiselementen van ritmiek en klankkleur tegen elkaar uit te spelen. De articulatie van de menselijke stem bepaalt het ritmische verloop van twee niet-vocale instrumenten, terwijl de klank van de cello en piano herleid wordt tot die van één instrument.

Noumena betekent ‘gedachte dingen’, Noumenon (het door het verstand gedachte) wordt door Kant gesteld tegenover de phaimomena (het voor de zintuigen verschijnende). Noumena is een ‘voorwerp dat alleen door het verstand gedacht wordt’. Zulk een voorwerp is onkenbaar, maar het begrip ervan wijst aan de zintuiglijke kennis een grens.