In de muziek is gewoonlijk alles met alles verbonden; Music on Canvas daarentegen, impliceert juist dat muziek opgedeeld is. Terwijl Robert Rauschenberg bij zijn ‘combine-paintings’ in de eerste plaats denkt aan ‘samenvoegen’, heeft mijn werk vooral de ‘afstand’ (of de ‘afstanden’) als thema. Zo verwijst het begrip ‘interval’ eigenlijk naar ‘afstand’, maar onze versmeltingsdrang doet er alles aan om de afstand in de mate van het mogelijke te doen vergeten. Afstand wordt bijvoorbeeld geïnterpreteerd als proportie, als consonant, als harmonisch element enz. Zelfs de instrumentenbouw is afgestemd op deze 'alledaagse' gewoonte. Iedere instrumentenfamilie (!) is bijvoorbeeld opgedeeld in hoog en laag, en de hoogste en laagste snaar van een strijkinstrument, of de korte en lange luchtkolommen in eenzelfde klankbuis, zijn gestructureerd met oog op de opheffing van deze tegenstelling.

In het dagelijkse leven stellen wij het op prijs dat objecten zich slechts langzaam veranderen. Wij rekenen op zekerheid, wij hebben behoefte aan de bestendigheid van herhaling.In het stuk zijn er vijf ‘alledaagse’ intermezzi aanwezig, die zich in al hun ruwheid formeel opgedrongen hebben. Gedurende deze uiteenzetting realiseerde ik mij
1. dat ik nu oud genoeg ben, om eraan te kunnen toegeven;
2. dat de gevoelens (ook die in de muziek), die ons bekend en vertrouwdvoorkomen en ons aanspreken, in feite herhalingen van alledaagsheid zijn;
3. dat herhalingen van de alledaagsheid tegelijk de brutaliteit van afstanden kunnen bezitten, en als dusdanig de voorgevormde herinnering kunnen overbluffen.