Vacuum corporis (leegte van het lichaam), hominem te esse memento (onthoud dat je een mens bent): twee piano’s (zij aan zij) met een gemengd muzikaal discours dat interfereert met de geprojecteerde film. Piano 1 speelt het hoofdmateriaal: het tegen de stroom in wandelen. Piano 2 tracht die vloeibaarheid en vrijheid in te dijken met een eerder mechanisch materiaal, dat in continue beweging is en dat soms overlapt met dat van piano 1.

De inspiratie voor deze compositie ontsproot aan twee gedachten. Ten eerste: het mechanische gedrag van de mens, gevormd om alles klakkeloos te aanvaarden, zonder enige kritische gedachte. Ten tweede, resulterend uit die eerste houding (en zoals vermeld in het tekstcitaat uit Diário (1944) van de Portugese schrijver Miguel Torga, dat wordt verklankt in de inleiding van het werk): het bestaan van mensen zonder enige ‘intelligentie’, ‘instinct’ of ‘persoonlijkheid’, die zichzelf gedurende gans hun leven steeds de rol van toeschouwer toebedelen.

Naast deze twee gedachten, spelen ook verschillende andere inspiratiebronnen een rol. Ten eerste, de foto’s genomen door zowel de componist als door beroemde fotografen (zoals onder meer Lisette Model en Harry Callahan). Zij vangen de sfeer van straten, van mensen met een specifieke houding of met een specifiek doel voor ogen. Zij combineren verschillende situaties, bewegingen, gestes, en emoties. Ten tweede, het onderzoek dat werd verricht door de filmmaker Daniel Antero. Hij werd onder meer beïnvloed door Akira Kurosawa (in de incongruentie tussen de stilte van de centrale motieven en de tegenovergestelde beweging op de achtergrond, en in de kracht van de natuur als metafoor), door No-theater (de ‘orkestratie’ van bewegingen met onverwachte elementen), en door cyberpunk (neurose, onvoorspelbare synapsen, de vervreemding van de beweging, een lichaam met spasmen, geïnjecteerd met informatie).

Al deze bronnen versmelten en interfereren met het muzikale discours en fungeren als een samenhangende en interactieve ‘spraak’ (geprojecteerde beelden, vragen rondom zowel de uitvoering van het muzikale discours als de podiumindeling, etcetera). Dit alles plaatst deze creatie in het domein van de zogenaamde Transversale Multi-Kunst. [Patricia de Almeida]

Foto: Bruno Pires