In Bemessung #3 voor ensemble en twee draaitafels ontdekt Eduardo Moguillansky hoeveel artistieke autonomie en circuit verdraagt. In de traditie van grammofoonspelers stelt hij twee draaitafels bloot aan onderbrekingen waarvan geen enkele hi-fi freak ooit wou dromen dat hij we wou horen uit wijn gevoelige playback-apparaat. Hij speelt niet enkel met veranderingen in snelheid en het aan- en uitschakelen van de apparaten; jazeker, er is een gewicht in het spel. Wanneer het blok van vier kilo op de vinylplaat geplaatst wordt, begint de toonhoogte te fluctueren, meer of minder, naar gelang het gewicht centraal of aan de buitenkant geplaatst is.

‘Turntablism’ is een van de meest haptische en, voor het publiek, meest bevattelijke varianten van de elektronische performance. De verbinding tussen oorzaak en gevolg is meteen duidelijk. En over de autonomie: ‘turntablists’ hebben enkel platenspelers nodig die we onderwerpen aan hun eigen regels en verbeelding. Hun kunst begint op het moment dat ze het toestel onttrekken aan het oorspronkelijke commerciële gebruik. De speelmachine wordt omgevormd tot muziekinstrument. In dit geval zien we twee verschillende types ontwerp: een platenspeler met riemaandrijving en een DJ-model met ‘direct drive’. Eduardo Moguillansky gebruikt de complementaire mogelijkheden van beide types: de variabele, soms oneindig veranderlijke, soms tweeledige verschuiving van de speelsnelheid en daardoor de toonhoogte, de zachte ‘glissandi’ van de riemaandrijving en de scherpe motorcapaciteit van de DJ-platenspeler. Alle handelingen zijn precies neergeschreven in de partituur. Op de platen staan sinustonen. De eenvoud van het materiaal staat de uitvoerder die beide platenspelers gebruikt toe de klank heel precies te manipuleren. Elke wijziging in de speelsnelheid, zij het door handmatige vertraging, door vertraging met de tempoknop of het geplaatste gewicht, verandert de toonhoogte. Moguillansky speelt met minimale fluctuaties die pulsen creëren tussen de klanken van de akoestische instrumenten en ook tussen de twee platenspelers. Deze fasen, waarin akoestische instrumenten en platenspelers de klank doen trillen, terwijl de pulsen versnellen of vertragen, vormen de kern van Bemessung #3. De klassieke instrumenten zetten het esthetische ‘turntablism’ om naar hun wereld. Ze proberen op hun eigen manier te spelen met ‘glissandi’ en microtonaliteit.

[Martina Seeber]