Nice Guys Win Twice reist doorheen talrijke spektakels van banale mysteries. De uitvoerders schuifelen door micro-beheerde alledaagse gebaren als een soort gechoreografeerde zelfzorg, spuien de taal van politieke drama’s als sputterende stapels abstracte ‘glitch’ en duwen projecties van alledaagse technologie rond, die beetje bij beetje een gemedieerd vernis opbouwen van de werkelijkheid, dat ons veilig aan onze bureaus gekluisterd houdt, weg van de actie.

In Deel Een – de uitvoerders zitten geïsoleerd in kleine verlichte dozen op het podium en worden gevraagd om combinaties van alledaagse gestes te herhalen, zoals hun tenen aanraken, hun bril recht zetten, hun arm opheffen, wijzen. Deze gebaren worden in ritmische kaders georganiseerd en in verschillende combinaties herhaald.

In Deel Twee – SCENATET speelt een politieke toespraak, naar het model van de meest recente ‘State of the Union’ in de Verenigde Staten. De taal van dit politiek spektakel is gefilterd, alle klinkers zijn verwijderd en enkel de percussieve medeklinkers blijven over. Door de taal aan te passen en hier de fysieke gestes aan toe te voegen, wordt de grens tussen politiek drama en cult-aanhang steeds meer vervaagd.

In Deel Drie – Het ensemble duwt kartonnen dozen over de scène. Op deze dozen worden banale videobeelden geprojecteerd waardoor de dozen eruitzien als bewegende televisies. Ze duwen de dozen rond in verschillende configuraties en bouwen uiteindelijk een muur van opeengestapelde, knipperende, flikkerende televisietoestellen.

Dit werk gaat over het verschil tussen bouwen en fabricatie. De ruimte van de werkelijkheid, en die van het virtuele. Het verschil tussen geheugen en nostalgie. Een interpolatie tussen de thuishaven en het scherm. Het transformeert het geheel van het theater van een podium tot een scherm, een kleine habitat voor een vis. Kan het digitale verzwolgen worden door het fysieke?

[Jessie Marino]