Deze compositie is de derde keer dat ik een pianowerk schreef, specifiek voor of op vraag van pianist Ian Pace. Het is tegelijk ook de derde keer dat ik een werk voor solo piano schreef. Bijgevolg is mijn relatie met de piano onafscheidelijk gelinkt aan mijn professionele relatie met Ian: een fantastische pianist met de moeilijkste en meest innovatieve pianomuziek van de twintigste en eenentwintigste eeuw op zijn CV. Met dergelijke muzikant samenwerken opent heel wat pianistieke mogelijkheden, die bovendien ook verschrikkelijk intimiderend kunnen zijn: wanneer bijna alles kan gespeeld worden, is het moeilijk om te beslissen wat er moet gebeuren.

Ook de componist Luc Brewaeys heeft mijn werk op verschillende manieren beïnvloed. Ik ontmoette hem voor het eerst in 2010, op een festivalweekend gewijd aan zijn muziek te Brugge. Ik stond versteld van zijn openheid, zijn enthousiasme en zijn bereidheid om zowel over zijn eigen muziek als die van anderen te spreken. Na verloop van tijd raakte ik geïnspireerd door de snelheid en intensiteit waarmee hij werkte en door de manier waarop hij, ongeacht zijn eigen persoonlijke problemen, steeds klaarstond om andere componisten te steunen en aan te moedigen. Het zou mij een waar genoegen en een immens voorrecht zijn geweest om met hem een programma te mogen delen en ik ben diepbedroefd dat die kans er niet meer zal komen.

In mijn meer recente compositiepraktijk ging ik aan de slag met iteratieve compositiemethodes. Terugkeren naar een volledig uitgeschreven partituur geeft me bijgevolg de kans om na te denken over mijn compositorische aanpak, en over de manier waarop deze aanpak de invloed van Ian Pace en Luc Brewaeys reflecteert. Ik ben hierdoor gaan kijken naar het muzikale materiaal dat ik creëer, en ben beginnen denken over hoe het wordt georganiseerd. In het verleden focuste mijn werk veelal op muzikale processen. In dit werk ligt de nadruk echter eerder op het vormen van verschillende lagen van muzikale processen binnenin het materiaal. Hoewel zij onhoorbaar zijn tijdens de uitvoering, zijn deze interne processen desalniettemin het ordenende principe.

Het werk is opgebouwd uit twee soorten materiaal: secties die nauwgezet zijn afgemeten; relatief spaarzaam en langzaam, en secties zonder stabiele tijdsaanduiding; snel en vloeiend. De muziek alterneert tussen deze twee materialen, die zijn verbonden door middel van hun procesmatige aard. Zo ontstaat een klankbeeld dat het volledige bereik van de piano omvat, maar dat toch ook op de toetsen blijft. Een dergelijk overlappen van processen creëert ook subtiele onmogelijkheden, die een interpretatieve uitdaging vormen voor de pianist: daar waar een exacte technische uitvoering niet mogelijk is, ontstaat ruimte voor het perspectief van de muzikant. [Lauren Redhead]